Lieve bloggers,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik één van de concerten van Jacob ter Veldhuis, kortom JacobTV, mocht bijwonen. JacobTV is een eigentijdse en -wijze componist die naast 'klassiekere stukken' ook heel bijzondere werken maakt (zeker de moeite waard hem op te zoeken).  Veel van mijn medestudenten hebben van tevoren werken van hem geluisterd en bekeken maar ik besloot er geheel open in te gaan, zonder enig idee wat me te wachten stond. Nou ja, ik was wel een klein beetje ingeleid maar niet zozeer in de muziek zelf, eerder in wat Jacob doet.

Maar wat me overkwam in die concertzaal... allemachtig. 

Even wat background information over mezelf anders snapt niemand waarom me dit aansprak: in het verleden heb ik harp gespeeld (ja echt, of je het nou gelooft of niet). Toen ik bij binnenkomst zag dat er een grote rode harp stond had ik al zo'n voorgevoel... En wauw, wat kan de harpiste (Lavinia Meijer) goed spelen. Ik bewonderde haar daarnaast ook dat zo'n schattig klein vrouwtje zo'n grote harp kan houden. Maar eerlijk is eerlijk, haar uiterlijk bedriegt: wat een pittige tante is dat.

Ook ben ik, niet onbelangrijk, romantisch van aard. Daar bedoel ik in dit geval niet mee dat ik elke vrijdagavond dineer bij kaarslicht met mijn vriend (oh I wish), maar eerder dat ik ook heel erg houd van de periode in de geschiedenis die als Romantiek de boeken in is gegaan. Iemand die op haar rib het woord "Sehnsucht", wat bijna onvertaalbaar is maar ongeveer zoiets als hartstochtelijk verlangen beteken, getattoëerd  heeft staan, krijgt dan ook hartkloppingen bij het woord "Saudade" dat bijna hetzelfde betekent maar dan in het Portugees voorkomt. "Wat een toeval" dat zo'n mooi muziekstuk dan zo heet. Daarbij kwam nog dat de zangeres van die avond (Nora Fischer) als een engel in het Duits zong en ik begreep voor het eerst in mijn leven (sorry klassieke muziek liefhebbers) waarom mensen kunnen huilen bij deze muziekstijl. Ik ga trouwens eerlijk toegeven dat ik bij musicals als The Phantom of The Opera of the Duitse Elisabeth das Musical bijna verdronk in verdriet * drama intensifies *

Net voor de pauze kwam ineens ook een heel andere "muzikale" kant naar voren. In één woord: schapen. 

Ja, je leest het goed: schapen. Tijdens de pauze heb ik dit met een klasgenootje samen met de docent  nog even nabesproken. Veel verschillende meningen kwamen eruitvoort maar voor mij was deze opmerking toch wel het meest treffend: "Ik werd er melig van." 

In de tweede helft kwam er een stuk over een ramp in China. Het stuk heette dan ook "Dood". Alleen dan naar het Chinees vertaald maar ben eerlijk gezegd vergeten wat de vertaling is... Hoe dan ook dit stuk was anders.  Verfrissend misschien zelfs.  Ik was na de pauze alweer vergeten wat de background en inspiratie van dit stuk was maar dat werd vrij snel weer duidelijk. Er werd naast muziek ook nog gebruik gemaakt van een ander medium namelijk beeld in de vorm van een bewerkt filmpje dat ook geluidsopnamens bevatte. Hierop was te zien wat de ramp was en hoe dat in het nieuws werd verteld. In het begin zag men alleen nummers op het scherm verschijnen en ik ging me afvragen waarvoor die in godsnaam stonden. Later bleken dat de heftige aantallen van de slachtoffers te zijn. Het filmpje dreef ook de spot met de media doordat het stuk afsloot met de woorden van de nieuwslezeres: "Next topic". Ik neem aan dat voor iedereen dan wel duidelijk is dat nieuws vooral om snelheid en entertainment gaat nowadays. 

Deze mix van verschillende media, op de universiteit heet dit met een moeilijk woord "intermedialiteit" (ja, ik leer wel iets) kwam ook nog terug in een mooi stuk genaamd "Cities change the song of birds". Spreekt ook redelijk voor zich denk ik zo. Goeie titel, goei stuk om het even plat Brabants te zeggen. Ohja, birds is in dit geval niet schattig en tjilp-tjilp nee het is de grove, scheldende New Yorker want f*ck it, kan gewoon in een muziekstuk. 

Als afsluiting werd het nieuwe "Harper songs" gespeeld. Dit was een interessante combinatie tussen zang, harp en percussie. Soms was het moeilijk te horen wie er heftiger speelde: de percussie of de harp. Maar wauw, zoveel instrumenten werden bespeeld en wat was dat vet om te zien, te horen en te ervaren! Er gebeurde van alles op het podium en met mijn gevoelens. Wat weet ik niet precies...

Het was dus gaaf maar ik was heel eerlijk gezegd nogal gaar van zo'n lange dag en avond en al helemaal als het concert een half uur uitloopt én al helemaaaaal als het stuk naar mijn idee drie keer zo lang was als alle stukken samen... De bijzonderheid en pracht van het stuk mogen daar alleen niet onder lijden. Ik vond het oprecht leuk, alleen had ik dit niet pas aan het einde van de avond gedaan. 

Om niet met negativiteit af te sluiten wil ik zeggen dat ik het al met al een geslaagde avond vond. Ik bewonder Jacob heel erg doordat hij het stoffige beeld van klassieke muziek wil verwerpen en hier een briljante oplossing voor heeft gevonden wat zeker geen "Vader Jacob" lading meer heeft. Hij gaat met zijn tijd mee en weet handig gebruik te maken van nieuwe media. Ontzettend boeiend en gaaf om naar te kijken. Bovendien ben ik fan geworden van de dames Fischer en Meijer; een gouden duo.

Ik wil mijn faculteit, studie, universiteit en docent bedanken voor deze avond!

Tot snel,

Biba